قبل از اواسط قرن نوزدهم، تقریباً هر آنچه از آشور و بابل باستان شناخته شده بود، از توصیفات متنی در منابع غیر بین النهرینی، به ویژه کتاب مقدس و تاریخ ها و جغرافیاهای یونان باستان، مشتق شده بود.
برای اینکه در مورد مجسمه برنزی خارجی اطلاعاتی بیشتر به دست آورید کافی است تا به لینک موجود در این سایت مراجعه نمایید.
سنت های تاریخی عربی، فارسی و اروپایی در بین النهرین باستان همگی بر این متون تکیه داشتند، با این حال، از قرن هجدهم به بعد، رشد باستان شناسی اروپایی – مطالعات اشیاء و بناهای باستانی بر خلاف متون، که با بناهای تاریخی هنوز قابل مشاهده روم باستان آغاز شده بود اما به سرعت در شمال اروپا گسترش یافت – منجر به علاقه جدیدی به توصیف شد.
بقایای فیزیکی شهرهای باستانی در خاورمیانه در همان زمان، گسترش منافع سیاسی بریتانیا و فرانسه در منطقه منجر به حضور بیشتر اروپا در بخش‌هایی از امپراتوری عثمانی شد.
برخی از دیپلمات ها به طور اتفاقی علایق شدیدی در دنیای باستان داشتند در حالی که برخی دیگر به دلیل آنها منصوب شدند و مطالعه باستانی را بخشی از نقش خود به عنوان عوامل اروپایی در منطقه می دانستند.
در بین النهرین، عراق مدرن، ویرانه های شهرهای باستانی اغلب به صورت تپه های بلند (تپه های مصنوعی) در چشم انداز قابل مشاهده بودند.
نام‌های باستانی آنها گاهی باقی می‌ماند و سنت‌هایی که مربوط به تاریخ‌های باستانی آنها است به آنها پیوست می‌شد. کلودیوس ریچ (1787–1820)، شرکت بریتانیایی هند شرقی ساکن بغداد از 1808 تا 1820، نقش دیپلماتیک خود را با نقش باستانی ترکیب کرد، از جمله انتشار توضیحات مفصلی از مکان‌های نینوا و بابل.
ریچ مشاهدات خود را در این سایت با دانش خود از منابع کلاسیک و مشورت با محققان در بغداد ترکیب کرد، به ویژه در مورد ریشه شناسی نام های امروزی که به بخش هایی از سایت ها پیوست شده اند.
او همچنین تعداد کمی از آثار باستانی را در بین النهرین جمع آوری کرد که در نهایت وارد مجموعه های موزه بریتانیا می شود، با این حال، اولین کاوش های بزرگ آشوری توسط کنسول فرانسه در مو انجام می شود
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.